Mijn eerste hindernis: blessures!

Zoals ik in mijn eerste post al zei, kreeg ik toen ik begon met lopen te maken met een aantal kleine blessures. Misschien dat ik van nature wel makkelijker blessures krijg, maar mijn verzwakt immuunsysteem en de hopen medicatie (waaronder ook een lage dosis cortisone) spelen sowieso ook mee. Vandaag ga ik wat dieper ingaan op dit onderwerp want blessures zijn toch wel de schrik van elke loper.

De eerste keer dat ik mijn schema probeerde af te ronden kreeg ik last van zowel mijn voet als mijn knie. Dat kwam grotendeels doordat ik te veel hooi op mijn vork nam. Ik volgde braaf het loopschema van de app die ik gebruikte, waarin ik bij elke training 1 of 2 minuten meer moest lopen dan bij de vorige. Dat was te veel voor mijn lichaam. Het schema dat ik volgde is ongetwijfeld gemaakt voor kerngezonde mensen, ik moest er even bij stilstaan dat ik dat niet ben. Wat ik daaruit geleerd heb is dat traag opbouwen — zeker in mijn geval — enorm belangrijk is.

Verder heb ik onlangs ook ontdekt dat ik meer last heb van kleine pijntjes wanneer ik meer vocht vasthoud. Het was die periode ook enorm warm, wat ervoor zorgt dat iedereen wat extra vocht gaat vasthouden (zeker ik dus), wat er waarschijnlijk voor gezorgd heeft dat mijn gewrichten nog net een beetje meer onder druk stonden.

Ik ben er nog niet helemaal achter hoe die tweede blessure er juist gekomen is, aangezien ik trager opbouwde dan daarvoor, maar ik heb ondertussen wel geleerd dat ik in het begin de neiging had om te snel te willen lopen. Minutes before miles las ik vaak op Pinterest, maar tot die eerste paar keren zonder schema had ik eigenlijk geen flauw idee wat dat juist betekende. Tot ik opeens drie minuten achter elkaar kon lopen. Hoewel ik meer dan een minuut per kilometer trager liep dan tijdens het lopen met het schema, gaf het mij zó veel voldoening dat ik dat kon.

Verder heb ik ook vanalles opgezocht over blessures en zo leerde ik dat statische stretches (waarbij je een bepaalde houding voor een aantal second aanhoudt) eigenlijk niet zo’n goed idee zijn en dat het trainen van je beenspieren enorm belangrijk is. Mijn lichaam probeer ik dus nu zo veel mogelijk op te warmen met dynamische stretches en oefeningen om de hartslag al wat te verhogen. Alleen aan de goesting om mijn beenspieren te trainen kan nog wel wat gewerkt worden.

Maar de allerbelangrijkste les die ik heb geleerd is toch wel om te luisteren naar mijn lichaam. Vanaf het moment dat ik een pijntje voel weet ik dat ik het wat rustigeraan moet doen. Dan slaap ik met mijn benen wat hoger en volg ik geen nieuwe les in mijn trainingsschema (dat ik onlangs terug heb opgepikt, nadat ik deze lessen dus geleerd heb ^-^) maar hou ik het nog even bij de vorige óf loop ik zonder app. En voor de rest is het vooral hout vasthouden.